Badanie optymalnych technik wychowawczych jest zagadnieniem wieloaspektowym i subiektywnym, zważywszy na wielość różnych podejść do pielęgnowania dzieci. Skuteczność każdej danej metody jest zależna od unikalnych okoliczności i cech każdej jednostki rodzinnej, a to, co może okazać się skuteczne dla jednego, niekoniecznie musi przynieść porównywalne wyniki dla innego. Niniejsza publikacja ma na celu zbadanie kilku najbardziej rozpowszechnionych podejść wychowawczych i krytycznie ocenić ich odpowiednie korzyści i wady.

Podejście rodzicielskie charakteryzujące się wysokimi oczekiwaniami i standardami zachowania, w połączeniu z ciepłem i reaktywnością, powszechnie określane jako autorytatywne rodzicielstwo, jest powszechnie uznawane za wysoce skuteczną strategię wychowawczą. Podejście to wiąże się z ustanowieniem dobrze zdefiniowanych granic i regulacji, połączonych z troskliwym i empatycznym reagowaniem na wymagania dziecka. Niniejsza metodologia ma na celu ułatwienie samowystarczalności i samoskuteczności, przy jednoczesnym zapewnieniu organizacji i reguł. Wychowanie dzieci pod wpływem autorytatywnych rodziców wiąże się z większą samodzielnością i lepszymi wynikami w nauce i samodzielności. Niemniej jednak warto zauważyć, że taka metoda jest podatna na pochłanianie znacznych ilości czasu i wymaga dużego wkładu rodziców.

Podejście permisywne (liberalne) charakteryzuje się tendencją do pobłażliwości, pozwalając dzieciom na znaczny stopień nieskrępowanej autonomii i swobody. To podejście ma potencjał, by wzbudzić w dzieciach zwiększoną kreatywność i niezależność, ale może też wytrącić skłonność do nieodpowiedniej samoregulacji i upośledzonego przestrzegania ustalonych konwencji. Przyjęcie permisywnych praktyk rodzicielskich może potencjalnie wzbudzić poczucie niepewności i brak pewności siebie u dzieci, szczególnie z powodu braku jasno wytyczonych granic i oczekiwań w ich wychowaniu.

Rodzicielstwo autorytarne jest definiowane przez wdrażanie surowych przepisów i stosowanie środków karnych w celu przeciwdziałania aktom nieposłuszeństwa. Podejście to może potencjalnie wywołać zgodność i przestrzeganie zasad wśród dzieci; jednak może również potencjalnie wywołać brak rozbieżnego myślenia i nadmierne poleganie na postaciach autorytetu. Ta metodologia może również powodować niekorzystne konsekwencje emocjonalne, w tym między innymi lęk i depresję.

Niezaangażowane rodzicielstwo odnosi się do praktyki oferowania minimalnego wsparcia emocjonalnego lub wskazówek dla potomstwa. Ta metodologia ma tendencję do skutkowania w potomstwie, które wykazuje niewystarczające predyspozycje społeczne, jednocześnie znosząc zmniejszone poczucie własnej wartości. Osoby, które w trakcie swojego rozwoju były poddawane niezaangażowanym praktykom rodzicielskim, mogą napotkać trudności w nawiązywaniu pozytywnych i funkcjonalnych relacji w swoim przyszłym życiu.

Podsumowując, pomimo faktu, że żadna pojedyncza technika wychowania dzieci nie została określona jako jednoznacznie lepsza, podejście autorytatywnego rodzicielstwa jest ogólnie uznane za wykazujące znaczącą skuteczność. Ten przepis zapewnia ramy organizacji i kierowania, które jednocześnie wykazują stopień ciepła i uważności na potrzeby dziecka. Ja jest fundamentalny uznawać że każdy dziecko jest unikalny, więc, strategia która zdobywa sukces w rodzinie no może dawać ten sam rezultat w inny. 

Optymalne podejście pedagogiczne i uzasadnienie mojego poglądu na ten temat


Publikacje naukowe 

  1. Baumrind, D. (1991). The influence of parenting style on adolescent competence and substance use. Journal of Early Adolescence, 11(1), 56-95.
  2. Maccoby, E. E., & Martin, J. A. (1983). Socialization in the context of the family: Parent-child interaction. Handbook of child psychology, 4, 1-101.
  3. Darling, N., & Steinberg, L. (1993). Parenting style as context: An integrative model. Psychological Bulletin, 113(3), 487-496.
  4. Lamborn, S. D., Mounts, N. S., Steinberg, L., & Dornbusch, S. M. (1991). Patterns of competence and adjustment among adolescents from authoritative, authoritarian, indulgent, and neglectful families. Child Development, 62(5), 1049-1065.
  5. Steinberg, L., Elmen, J. D., & Mounts, N. S. (1989). Authoritative parenting, psychosocial maturity, and academic success among adolescents. Child Development, 60(6), 1424-1436.

Important words to remember:

  • Rodzicielstwo autorytatywne
  • Rodzicielstwo permisywne
  • Rodzicielstwo autorytarne
  • Rodzicielstwo niezaangażowane
  • Interakcja rodzic-dziecko
  • Socjalizacja
  • Granice
  • Samodyscyplina
  • Wsparcie emocjonalne
  • Wskazówki