Syndrom Jerozolimski jest zjawiskiem psychologicznym, które dotyka osoby podróżujące do miasta Jerozolimy i spotykające się z głębokimi ideami i zainteresowaniami religijnymi. Wspomniany stan został poddany licznym badaniom i dyskusjom w sferze psychologii, dotyczącym zaklasyfikowania go jako zaburzenia psychologicznego lub zjawiska duchowego. Niniejszy artykuł ma na celu przedstawienie argumentu, że Syndrom Jerozolimski jest zaburzeniem psychologicznym, popartym obszerną prezentacją dowodów naukowych pochodzących z różnych badań. 

Na wstępie warto zauważyć, że objawy kliniczne związane z Zespołem Jerozolimskim wykazują wysoki stopień zgodności z objawami występującymi w szeregu innych schorzeń psychiatrycznych. Ilustracją tego jest fakt, że osoby dotknięte zespołem często wykazują urojenia wielkościowe, objaw wspólny z takimi zaburzeniami jak choroba dwubiegunowa i schizofrenia. Co więcej, osoby te mogą przejawiać takie zachowania jak głośne wokalizowanie, angażowanie się w ekspresję muzyczną czy głoszenie przekonań religijnych w miejscach publicznych, co również może być wskaźnikiem kilku schorzeń psychiatrycznych. Manifestacja analizowanych objawów sugeruje, że Syndrom Jerozolimski jest dolegliwością psychologiczną, w przeciwieństwie do zjawiska duchowego, w dyskursie akademickim. 

Badania dowodzą, że występowanie Syndromu Jerozolimskiego jest bardziej prawdopodobne wśród osób z wcześniejszą historią medyczną dotyczącą chorób psychicznych. Badanie przeprowadzone przez Kalian i Witztum (2000) wykazało, że około 40% osób, u których zdiagnozowano syndrom, było wcześniej hospitalizowanych lub leczonych z powodu chorób psychicznych. Obecne dowody empiryczne wskazują, że syndrom jerozolimski można raczej przypisać zaburzeniom psychicznym niż prawdziwemu wydarzeniu duchowemu. 

Co istotne, Zespół Jerozolimski nadaje się do leczenia zarówno za pomocą farmakoterapii, jak i psychoterapii, co potwierdza jego klasyfikację jako zaburzenia psychologicznego. Podjęto badania przeprowadzone przez Bar-el i wsp. zgodnie z literaturą z 2000 roku osoby z tym zespołem zostały poddane leczeniu z zastosowaniem leków przeciwpsychotycznych i interwencji psychoterapeutycznych, co przyniosło znaczącą poprawę objawów. Przedstawione wyniki badań wskazują, że Zespół Jerozolimski może być skutecznie traktowany jako dolegliwość psychologiczna, a nie jako zjawisko duchowe. 

W związku z tym można wnioskować, że Zespół Jerozolimski jest zaburzeniem psychicznym, a nie zjawiskiem duchowym. Objawy kliniczne tego zespołu wykazują większą zbieżność z objawami różnych zaburzeń psychicznych. Co więcej, wydaje się on być bardziej rozpowszechniony wśród osób z wcześniejszą historią chorób psychicznych. Zespół ten jest podatny na interwencje farmakologiczne i terapie psychologiczne. Chociaż zespół ten może zawierać konotacje religijne, stanowi on ujawnienie nieodłącznej nieprawidłowości psychologicznej.

Jak to jest z tym Syndromem Jerozolimskim?

Bibliografia:

  1. Bar-el, Y., Durst, R., Katz, G., Zislin, J., Strauss, Z., Knobler, H. Y., & Weizman, A. (2000). Jerusalem syndrome. The British Journal of Psychiatry, 176(1), 86-90.
  2. Kalian, M., & Witztum, E. (2000). The Jerusalem syndrome—fantasy and reality: Assessment of 3 major psychiatric explanations. The Journal of nervous and mental disease, 188(11), 729-735.

Ważne słowa do zapamiętania: 

  • Syndrom Jerozolimski, 
  • zaburzenie psychiczne, 
  • manifestacja duchowa, 
  • urojenia, 
  • zaburzenia psychiatryczne, 
  • leki przeciwpsychotyczne, 
  • psychoterapia.